Even geleden
Blijf op de hoogte en volg Anita
09 April 2015 | Ghana, Jirapa
En dan zijn er zo maar ineens een paar maanden voorbij. Maanden waarin weer van alles gebeurd is. Ik ben veel op pad geweest voor mijn werk. Na de training in november is het nu tijd om de mapping forms (lijst met namen van kinderen met een beperking in school) en de Basic Needs Assessment Forms na te lopen. Dat betekent dus naar scholen gaan om met health teachers te praten en leerlingen te zien. Al vrij snel bleek dat er regelmatig leerlingen op de mapping forms vermeld staan met een auditieve of visuele beperking terwijl ze “alleen maar” een klacht hebben (bijvoorbeeld jeukende ogen). Deze leerlingen worden door de health teacher en mij gescreend en indien nodig doorverwezen naar de oor- of oogspecialist. Door de formulieren ontmoet ik ook leerlingen die mogelijk met een medische ingreep geholpen kunnen worden. In zulke gevallen maak ik foto’s van de kinderen en bespreek ik die later met de fysiotherapeut. Drie kinderen zullen uitgenodigd worden voor het volgende bezoek van het orthopedisch team aan het ziekenhuis in Jirapa. Zo af en toe observeer ik leerlingen tijdens de les en bespreek ik met de leerkracht hoe bepaalde activiteiten aan te passen zijn aan de mogelijkheden van die leerling.
Sinds enkele weken heb ik een huisdier minder: de poes is dood. Het beestje had een wond bij zijn achterpoot en die werd er door de dagen heen niet kleiner op. De eerste dagen zag ik hem nog bij het huis en zelfs in de veranda. Ik heb geprobeerd om hem iets te eten en drinken te geven, maar hij wilde niets op een beetje water na. Daarna was ik hem een paar dagen kwijt en kreeg ik al zo’n vermoeden dat hij ergens lag dood te gaan. En dat klopte. Op een gegeven moment rook ik een lichte geur van rotting iedere keer als ik de poort open deed. Toen ik wat beter rondkeek, zag ik tussen de muur om mijn tuin en een stapel stenen de poes liggen. Inmiddels al met de nodige vliegen. Ja en dan zit er maar één ding op: begraven. Eerst een kuil gegraven naast de stapel stenen en toen geprobeerd de poes uit zijn schuilplaats te halen. Dat viel nog niet mee. Het was een hoop geschuif en gehark met de schep die net niet helemaal tussen de muur en de stapel stenen paste. Uiteindelijk lukte het me om hem achter de stenen vandaan te krijgen zodat ik hem op kon scheppen en naar de kuil kon dragen. Het zweet gutste van me af.
Met de hond gaat het goed. Ze was de afgelopen weken loops zo werd me duidelijk door alle aandacht die ze van de reuen in de buurt kreeg. Ik liet haar nog vrij rond lopen totdat ik op een dag de poort open deed en er recht voor mijn neus een hond bovenop haar klom. Vanaf toen had ze huisarrest. Mogelijk te laat………….
Op 6 maart, Onafhankelijkheidsdag, ben ik na het marcheren (vast onderdeel van de viering) naar Wechiau vertrokken. Samen met drie andere VSO’ers (waaronder Chris uit Nederland!) ben ik naar het nijlpaard reservaat geweest. Vorig jaar ben ik daar in het regenseizoen naartoe gegaan en had me toen voorgenomen nog een keer terug te gaan in het droge seizoen. Het zou dan mogelijk zijn om op een boomplatform te slapen en er was een grotere kans om meer nijlpaarden te zien. Het boomplatform was gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden en in plaats van één paar ogen boven water (vorig jaar) waren er nu drie paar ogen en af en toe een bilpartij te zien. Twee gezellige dagen met elkaar gehad en uitgebreid bij kunnen praten.
De week voor Pasen bestond uit vaak naar de (katholieke) kerk gaan: Palm Zondag, Goede Vrijdag en de nachtmis op Stille Zaterdag. Het meest heb ik van de (openlucht) dienst op Goede Vrijdag genoten. Een collega had me gevraagd of ik naar de begrafenis van Jezus zou gaan (zwarte kleding en hoofddoek gewenst). Wat ik niet wist was dat de lijdensweg uitgebeeld zou worden. Een stuk van de kerk vandaan begonnen we ‘the way of the cross’ en om de zoveel meter werd er een deel van het verhaal nagespeeld. We eindigden in de tuin bij de kerk en daar werd Jezus gekruisigd (met touw in plaats van spijkers). Zoals bij een echte begrafenis was er een ‘stage’ (het verhoogde podium, nu niet met kist en overledene, maar met een beeld van Jezus aan het kruis), werd er op grote xylofoons gespeeld en gezongen. (Eerste) Paasdag heb ik met vrienden en bekenden doorgebracht. De maandag erna (een nationale picknick dag) ben ik naar het picknick terrein gegaan om pito te drinken, naar volleybal te kijken, kosee (= bean cakes) te eten en vooral veel te praten.
Na twee maanden stromend water gehad te hebben komt er nu niets meer uit de kraan. Ik ga weer regelmatig naar de waterpomp en geniet van de praatjes (meer en meer in Dagaare) met de andere vrouwen. En zo zijn er nog meer bijzondere momenten. Ik ging laatst met twee vrienden pito drinken. Terwijl we daar zaten kocht een aantal mensen bladeren (om in gerechten te gebruiken). Die bladeren moeten dan nog wel van de steeltjes getrokken worden. Meteen werden door de aanwezigen de handen uit de mouwen gestoken. Ook door mij. En dan zit je daar met elkaar bladeren te plukken, een kalebas pito voor je op de grond en dan prijs je je rijk!!
Sinds enkele weken heb ik een huisdier minder: de poes is dood. Het beestje had een wond bij zijn achterpoot en die werd er door de dagen heen niet kleiner op. De eerste dagen zag ik hem nog bij het huis en zelfs in de veranda. Ik heb geprobeerd om hem iets te eten en drinken te geven, maar hij wilde niets op een beetje water na. Daarna was ik hem een paar dagen kwijt en kreeg ik al zo’n vermoeden dat hij ergens lag dood te gaan. En dat klopte. Op een gegeven moment rook ik een lichte geur van rotting iedere keer als ik de poort open deed. Toen ik wat beter rondkeek, zag ik tussen de muur om mijn tuin en een stapel stenen de poes liggen. Inmiddels al met de nodige vliegen. Ja en dan zit er maar één ding op: begraven. Eerst een kuil gegraven naast de stapel stenen en toen geprobeerd de poes uit zijn schuilplaats te halen. Dat viel nog niet mee. Het was een hoop geschuif en gehark met de schep die net niet helemaal tussen de muur en de stapel stenen paste. Uiteindelijk lukte het me om hem achter de stenen vandaan te krijgen zodat ik hem op kon scheppen en naar de kuil kon dragen. Het zweet gutste van me af.
Met de hond gaat het goed. Ze was de afgelopen weken loops zo werd me duidelijk door alle aandacht die ze van de reuen in de buurt kreeg. Ik liet haar nog vrij rond lopen totdat ik op een dag de poort open deed en er recht voor mijn neus een hond bovenop haar klom. Vanaf toen had ze huisarrest. Mogelijk te laat………….
Op 6 maart, Onafhankelijkheidsdag, ben ik na het marcheren (vast onderdeel van de viering) naar Wechiau vertrokken. Samen met drie andere VSO’ers (waaronder Chris uit Nederland!) ben ik naar het nijlpaard reservaat geweest. Vorig jaar ben ik daar in het regenseizoen naartoe gegaan en had me toen voorgenomen nog een keer terug te gaan in het droge seizoen. Het zou dan mogelijk zijn om op een boomplatform te slapen en er was een grotere kans om meer nijlpaarden te zien. Het boomplatform was gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden en in plaats van één paar ogen boven water (vorig jaar) waren er nu drie paar ogen en af en toe een bilpartij te zien. Twee gezellige dagen met elkaar gehad en uitgebreid bij kunnen praten.
De week voor Pasen bestond uit vaak naar de (katholieke) kerk gaan: Palm Zondag, Goede Vrijdag en de nachtmis op Stille Zaterdag. Het meest heb ik van de (openlucht) dienst op Goede Vrijdag genoten. Een collega had me gevraagd of ik naar de begrafenis van Jezus zou gaan (zwarte kleding en hoofddoek gewenst). Wat ik niet wist was dat de lijdensweg uitgebeeld zou worden. Een stuk van de kerk vandaan begonnen we ‘the way of the cross’ en om de zoveel meter werd er een deel van het verhaal nagespeeld. We eindigden in de tuin bij de kerk en daar werd Jezus gekruisigd (met touw in plaats van spijkers). Zoals bij een echte begrafenis was er een ‘stage’ (het verhoogde podium, nu niet met kist en overledene, maar met een beeld van Jezus aan het kruis), werd er op grote xylofoons gespeeld en gezongen. (Eerste) Paasdag heb ik met vrienden en bekenden doorgebracht. De maandag erna (een nationale picknick dag) ben ik naar het picknick terrein gegaan om pito te drinken, naar volleybal te kijken, kosee (= bean cakes) te eten en vooral veel te praten.
Na twee maanden stromend water gehad te hebben komt er nu niets meer uit de kraan. Ik ga weer regelmatig naar de waterpomp en geniet van de praatjes (meer en meer in Dagaare) met de andere vrouwen. En zo zijn er nog meer bijzondere momenten. Ik ging laatst met twee vrienden pito drinken. Terwijl we daar zaten kocht een aantal mensen bladeren (om in gerechten te gebruiken). Die bladeren moeten dan nog wel van de steeltjes getrokken worden. Meteen werden door de aanwezigen de handen uit de mouwen gestoken. Ook door mij. En dan zit je daar met elkaar bladeren te plukken, een kalebas pito voor je op de grond en dan prijs je je rijk!!
-
09 April 2015 - 16:13
Marianne:
Hoi Anita, leuk om weer al jouw belevenissen te lezen en je paaservaring daar te horen, geniet ervan gr van ons, mar -
09 April 2015 - 16:25
Chris Van De Pol:
Hallo Anita,
afgelopen weken dacht ik zelf al:"Anita even bellen!" Ik ontving vandaag de e-mail "Even geleden". Ik dacht:"Is Anita mij toch weer voor!" Gelukkig was 't je weblog. Wederom een leuk artikel. Nu zie ik je ook voor mij wanneer ik je artikel lees. Het 'woord' klopt helemaal bij de 'persoon'. Groeten, Chris -
09 April 2015 - 21:23
Jessica Boskers:
Hoi Anita, ook ik dacht toevallig van de week "al even geleden dat we iets van Anita gehoord hebben", zo gaat dat de tijd gaat snel voorbij zeker als je het zo enorm naar je zin hebt en geniet van alles wat je daar doet, ziet en meemaakt! Want dat doe je volop als ik ook nu weer je mooie verhaal lees! Bedankt voor het delen van jouw bijzondere leven daar, wat is het toch een andere wereld en wat heb ik respect voor het goede werk wat je daar doet!
Liefs Jessica -
09 April 2015 - 21:51
Louisa Klop:
Lieve Anita, wat fijn om weer een bericht van jou te krijgen !Voor je werk cross je zeker vaak op je motor langs de scholen ? Zielig van je poes, maar misschien heb je straks wel meer hondjes...
Wat werd Pasen mooi gevierd ! Het lijkt een beetje op the Passion denk ik. Samen met Lilian heb ik daar naar gekeken. De dag er voor nog meer genoten van de Mattheuspassion !
Op de eerste paasdag hebben we s'morgens vroeg op diverse plaatsen gezongen, dat is altijd fijn .
Later is mijn zus Jannie gekomen en gebleven tot maandag, gezellig.
Met je ouders kon ik weer mee naar de Aldi. Je vader heeft ook,al weer, mijn fietsband geplakt.
Goeie man !
Vandaag genoten van een heerlijke lentedag na veel Maartse buien. In de tuin bloeit al van alles en bij de wal lopen en springen wel 30 lammetjes. Nederland is net zo mooi als Ghana !
Waar we ook zijn, we kunnen genieten .
Veel liefs,ma -
10 April 2015 - 21:03
Mirjam Lambregts:
Heej Anita, Ik herken de lodge op foto 2!! je hebt geluk gehad met 3 nijlpaarden. leuk hoor.
Goed te lezen dat je nog steeds zo geniet van alles. Het blijft bijzonder.
liefs, Mirjam -
17 April 2015 - 15:43
Ina Snier:
HA Anita,
net als Mirjam herken ik de foto van het nijlpaarden reservaat. Helaas al weer niet in de boomhut geslapen! Gelukkig meer nijlpaard gezien deze keer! Sliep je weer met z'n drieën in een kamer? en die douche.... geweldig! Ik denk daar nog steeds aan terug als de leukste douche van mijn Ghana reis.
Met bijzondere interesse heb ik naar de andere foto gekeken, van die xylofoon, of volgens mij een balofoon. De toonsetting van de Afrikaanse xylofoon is niet zoals hier in het westen, die de voor ons bekende toonladder in zich heeft. Ik vind de balofoon wel altijd mooi wat klank(kleur) betreft. Zou er best eens op willen spelen!
Goed om weer wat van je te horen via de nieuwsbrief. We mailen!
Liefs, Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
