Van alles wat
Blijf op de hoogte en volg Anita
22 April 2014 | Ghana, Jirapa
Er is de afgelopen twee maanden weer het nodige gebeurd. Ik heb in die tijd om uiteenlopende redenen regelmatig het ziekenhuis van binnen gezien. Dat begon eind februari met ziekenbezoek. Iemand die ik kende (en graag mocht) en die nauw betrokken was bij een aantal activiteiten binnen mijn werk, was opgenomen in het ziekenhuis. Hij voelde zich al een tijdje niet goed. Toen ik hem een bezoek bracht, zag ik een behoorlijk zieke man. Naast het bed stond een tafeltje met een doos waar ‘TB’ op stond. De dag daarna ben ik nog een keer bij hem op bezoek geweest. Een dag later is hij overleden. Waarschijnlijke oorzaak: een te laat gestarte TB behandeling. Erg triest. Hij laat een vrouw en drie jonge kinderen achter. Anderhalve week later werd hij begraven. Ik ben van 8.30 tot 14.00 naar de begrafenis geweest. Het lichaam was de dag ervoor al op een podium geplaatst (op een stoel met daar omheen spullen die kenmerkend voor de overledene waren). De uren werden gevuld met rondjes lopen om het podium (luid jammerend door de Ghanezen en in stilte door mij), praten en pito drinken. Aan het begin van de middag vond de teraardebestelling plaats. Ik had graag wat dichter bij het graf willen staan, maar had al snel door dat dat niet de bedoeling was. Slechts een klein groepje mannen stond om het graf. De kist werd in het graf gezet, er werd nog iets gezegd en daarna werd het graf gedicht. Naar dat laatste heb ik, al luisterend naar xylofoonmuziek, nog een tijdje zitten kijken.
Een andere reden om naar het ziekenhuis te gaan was de geboorte van de dochter van vrienden. Ik zag haar een dag nadat ze geboren was en een aantal weken later nadat ze met een infectie opgenomen was in het ziekenhuis. De avond dat ik op bezoek kwam, werd ze ontslagen. Voordat ze naar huis ging, heb ik een tijdje met haar in mijn armen gezeten: een mooi kind met gouden oorknopjes! De meisjes krijgen hier al vrij snel na de geboorte hun oorbellen.
Half maart heb ik een dag in de operatiekamer doorgebracht. Er kwam een oogteam uit Tamale naar Jirapa en ik had een uitnodiging gekregen om de oogoperaties bij te wonen. Er zouden die dag ook drie kinderen die naar aanleiding van de visusscreening op school doorverwezen waren geopereerd worden. De dag bestond m.n. uit staaroperaties. Ik hoefde maar vier keer gehurkt tegen de muur te gaan zitten omdat ik niet lekker werd en daarna kon ik de rest van de operaties van begin tot eind meekijken. Een interessante dag! Ongelofelijk hoe in 12 minuten de hele ingreep uitgevoerd wordt. Een paar ingrepen duurden wat langer omdat de stroom uitviel en de generator zijn beste tijd gehad heeft. Ja en dan kun je niets meer met je ooglamp.
Op 6 maart was het Independence Day. Een bijzondere dag om mee te maken. ’s Ochtends werd er op een groot veld door scholen, organisaties (o.a. politie en brandweer) en verenigingen gemarcheerd. Aan de presentatie wordt veel aandacht besteed. Het marcheren wordt dagen van te voor geoefend, sommige groepen voeren een speciale “choreografie” uit voor het VIP podium en de uniformen zijn tip top in orde. Verder wat toespraken van de District Chief Executive en de District Director of Education (mijn directrice). Door een aantal kleuters in traditionele kleding werden versjes opgezegd. En natuurlijk werd het volkslied gezongen! Klein detail: de Ghanese vlag was ondersteboven aan de stok vastgemaakt. Daar kwam men kort voordat de viering begon achter. Het werd maar zo gelaten.
Sinds 17 maart woon ik alleen in het huis. Dat is overigens geen enkel probleem (had ik ook niet verwacht). Als ik thuis kom van mijn werk word ik blij opgewacht door de hond en kat. Ik begroet ze met een aai. Ja, ook de kat. Ik spreek regelmatig af met een aantal mensen om pito of Shandy te gaan drinken. Kort geleden weer eens wat andere onderdelen van een hond geprobeerd (als snack bij een biertje): lever en darm (het eerste lekker, het tweede matig). Inmiddels is het hier gaan regenen. Zo af en toe een langere bui en prachtig onweer. Ik heb pas ’s avonds een tijdje buiten gezeten om van de wind en het weerlichten te genieten.
Vorige week ben ik voor een tweedaagse (validation) workshop naar Tamale geweest. Er werden twee (concept) eindrapporten voor het project waar ik voor werk besproken. Naar aanleiding van de workshops worden de laatste aanpassingen gedaan en dan verschijnen de definitieve eindrapporten. Als je hier op reis gaat word je een ‘safe journey’ gewenst en er zijn altijd een paar mensen die vragen hen te bellen als je veilig op de plek van bestemming aangekomen bent (en dat doe ik dan ook). Er wordt veel gebeld in Ghana. In het begin moest ik wennen aan deze Ghanese telefoontjes: ‘Hallo, hoe gaat het, fijne dag verder’. En ik maar wachten op de eigenlijke reden van het telefoontje. Inmiddels doe ik al een tijdje mee aan deze belgewoonte en (geloof het of niet) lukt het me prima om korte telefoongesprekken te voeren.
Deze keer weer wat foto’s waaronder (eindelijk!) die van mijn slaapkamer. Misschien zijn die foto’s binnenkort wel achterhaald, want ik denk er over om te verhuizen naar een andere kamer die groter is en een eigen badkamer heeft. Het overgaan tot actie laat echter nog even op zich wachten.
Een andere reden om naar het ziekenhuis te gaan was de geboorte van de dochter van vrienden. Ik zag haar een dag nadat ze geboren was en een aantal weken later nadat ze met een infectie opgenomen was in het ziekenhuis. De avond dat ik op bezoek kwam, werd ze ontslagen. Voordat ze naar huis ging, heb ik een tijdje met haar in mijn armen gezeten: een mooi kind met gouden oorknopjes! De meisjes krijgen hier al vrij snel na de geboorte hun oorbellen.
Half maart heb ik een dag in de operatiekamer doorgebracht. Er kwam een oogteam uit Tamale naar Jirapa en ik had een uitnodiging gekregen om de oogoperaties bij te wonen. Er zouden die dag ook drie kinderen die naar aanleiding van de visusscreening op school doorverwezen waren geopereerd worden. De dag bestond m.n. uit staaroperaties. Ik hoefde maar vier keer gehurkt tegen de muur te gaan zitten omdat ik niet lekker werd en daarna kon ik de rest van de operaties van begin tot eind meekijken. Een interessante dag! Ongelofelijk hoe in 12 minuten de hele ingreep uitgevoerd wordt. Een paar ingrepen duurden wat langer omdat de stroom uitviel en de generator zijn beste tijd gehad heeft. Ja en dan kun je niets meer met je ooglamp.
Op 6 maart was het Independence Day. Een bijzondere dag om mee te maken. ’s Ochtends werd er op een groot veld door scholen, organisaties (o.a. politie en brandweer) en verenigingen gemarcheerd. Aan de presentatie wordt veel aandacht besteed. Het marcheren wordt dagen van te voor geoefend, sommige groepen voeren een speciale “choreografie” uit voor het VIP podium en de uniformen zijn tip top in orde. Verder wat toespraken van de District Chief Executive en de District Director of Education (mijn directrice). Door een aantal kleuters in traditionele kleding werden versjes opgezegd. En natuurlijk werd het volkslied gezongen! Klein detail: de Ghanese vlag was ondersteboven aan de stok vastgemaakt. Daar kwam men kort voordat de viering begon achter. Het werd maar zo gelaten.
Sinds 17 maart woon ik alleen in het huis. Dat is overigens geen enkel probleem (had ik ook niet verwacht). Als ik thuis kom van mijn werk word ik blij opgewacht door de hond en kat. Ik begroet ze met een aai. Ja, ook de kat. Ik spreek regelmatig af met een aantal mensen om pito of Shandy te gaan drinken. Kort geleden weer eens wat andere onderdelen van een hond geprobeerd (als snack bij een biertje): lever en darm (het eerste lekker, het tweede matig). Inmiddels is het hier gaan regenen. Zo af en toe een langere bui en prachtig onweer. Ik heb pas ’s avonds een tijdje buiten gezeten om van de wind en het weerlichten te genieten.
Vorige week ben ik voor een tweedaagse (validation) workshop naar Tamale geweest. Er werden twee (concept) eindrapporten voor het project waar ik voor werk besproken. Naar aanleiding van de workshops worden de laatste aanpassingen gedaan en dan verschijnen de definitieve eindrapporten. Als je hier op reis gaat word je een ‘safe journey’ gewenst en er zijn altijd een paar mensen die vragen hen te bellen als je veilig op de plek van bestemming aangekomen bent (en dat doe ik dan ook). Er wordt veel gebeld in Ghana. In het begin moest ik wennen aan deze Ghanese telefoontjes: ‘Hallo, hoe gaat het, fijne dag verder’. En ik maar wachten op de eigenlijke reden van het telefoontje. Inmiddels doe ik al een tijdje mee aan deze belgewoonte en (geloof het of niet) lukt het me prima om korte telefoongesprekken te voeren.
Deze keer weer wat foto’s waaronder (eindelijk!) die van mijn slaapkamer. Misschien zijn die foto’s binnenkort wel achterhaald, want ik denk er over om te verhuizen naar een andere kamer die groter is en een eigen badkamer heeft. Het overgaan tot actie laat echter nog even op zich wachten.
-
22 April 2014 - 21:41
Mia:
Hoi Anita,
Je begint al aardig middenin het Ghanese leven te staan, je hebt al veel van de 'gewone' (maar indrukwekkende) dingen meegemaakt: geboorte en dood en veel van er tussenin. Dat lijkt er op dat je er echt begint bij te horen, en dat lijkt me een fijn idee: een thuis ver weg van thuis, ik denk dat je jezelf daarvoor een pluim mag geven!
Bedankt nog voor je felicitaties: ze waren op tijd: we hebben inmiddels al aardig wat feest gevierd voor zowel Kas als Yair, de heren vinden het geweldig!
Verder: vandaag een dagje Efteling achter de rug met Astrid en kids, was ook weer erg leuk.
En dat allemaal met prachtig lenteweer, maakt alles mooier, komt ook goed uit, want ik had veel in de tuin gesjouwd en kan er dus nu lekker van genieten.
Groetjes,
Mia en de mannen -
23 April 2014 - 22:03
LOuisa KLop:
Lieve Anita,
Alle facetten van het leven maak je daar mee ! Is de taal geen belemmering ?
Mooi dat je in het ziekenhuis die operatie kon zien. Komt staar daar ook bij kinderen voor ?
Mijn zus Nelly is vandaag aan staar geholpen. Ook 4 in een uur, maar zonder stroomuitval.
Werd jij niet goed van de warmte ? Nelly had vroeger ook meegemaakt dat ze onderuitging bij het bijwonen van een operatie.
Dat je geniet van onweer kan ik me voorstellen, het is een spectaculair verschijnsel.
Bedankt voor de foto's.
Tot de volgende keer !
Veel liefs, ma
-
24 April 2014 - 11:29
Sabine:
Hoi Anita,
Fijn weer even van je te horen en leuk om weer wat foto's te zien. Wordt het beeld completer.
Sabine -
26 April 2014 - 00:04
Ilse:
lieve Anita,
Alweer veeeeel te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Wat bleek...jouw berichtjes waren in mijn SPAMbox terecht gekomen. Net eens even al jouw verslagen teruggelezen. Wat ben jij lekker gesettled daar en wat maak je een hoop leuke en interessante dingen mee! Geweldig om te lezen dat je het zo goed naar je zin hebt. Je bent daar duidelijk helemaal op je plek. Ik zal mijn SPAMbox wat vaker checken om geen berichtjes van jou te missen. Wij zitten op het moment in Sevilla, lekker weekje meivakantie. Verder weinig nieuws. Liefs, Ilse -
24 Mei 2014 - 19:57
Ron:
Hé Anita,
Wat een ervaringen doe je op! Mooie verhalen voor later. Het doet ons goed te horen dat je zo goed kunt aarden daar en dat je je ritme hebt gevonden. Hier is alles oké. Ik ben bijna klaar met het tweede jaar Fysio, heb super stage gelopen bij een eerstelijnspraktijk en al weer heel veel nieuwe ervaringen opgedaan. Rian heeft het lekker druk op het werk en zorgt nog steeds dat alles hier thuis met de jongens en zo vlekkeloos verloopt (heel veel groetjes ook van haar). De jongens zitten nu aan het eind van het voetbal- en schoolseizoen en verlangen naar de vakantie (wij allemaal trouwens). Nog even geduld voor ons dus haha.
Heel veel groetjes van ons allemaal en dikke kussen....XXX Ron
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
