Dagelijks leven

De eerste dag met de fiets naar kantoor begon met een lekke band. Net na de poort bij mijn huis groette ik een man die meteen aanbood mijn fiets in zijn auto te zetten en me naar een fietsenmaker te brengen. Daar de band laten plakken en mijn weg op de fiets vervolgd. Het fietsen is een vermakelijke bezigheid. Al groetend, lachend en zwaaiend fiets ik door Jirapa. Het grappigst zijn de kinderen die luid ‘nasala’ (= white person) roepen als ik aan kom fietsen.
Als ik op kantoor kom, maak ik eerst een groetrondje. Dit is meteen een mini taalles. Ik zorg er voor dat ik een schrift bij me heb om de nieuw geleerde zinnen meteen in op te schrijven (anders ben ik ze al vergeten voordat ik de kamer uit ben). Het valt niet mee om het Dagaare op te pikken. Dit komt m.n. doordat ik allerlei dialect varianten te horen krijg. Denk ik een nieuwe zin geleerd te hebben, maar krijg dan in de volgende kamer te horen dat ik het anders moet zeggen. We lachen er allemaal hartelijk om en gaandeweg pik ik toch het één en ander op. Fin fin (= small small= een beetje).
Vorige week twee keer met Alice naar de waterpomp geweest. Het water in huis stroomde maar een paar dagen en we gebruiken nu (en dat is al zo sinds januari van dit jaar) regenwater en pompwater. De waterpomp is niet ver van ons huis vandaan. De eerste keer dat we water gingen halen was erg komisch. Om 6.30 uur zaten Alice en ik allebei op een jerry can bij de pomp te wachten. Na een tijdje wachten ben ik naar huis gegaan om mijn jerry can te wisselen voor een emmer. Het leek me een beter idee om met 10 kilo op mijn hoofd te beginnen in plaats van (ongeveer) 20. Er waren veel mensen bij de pomp en er werd gelachen toen de emmer op mijn hoofd gezet werd. Bij het weglopen verloor ik al meteen een slipper die in de modder vast bleef zitten. Nog meer gelach; ook van mij, waardoor er water uit de emmer over me heen viel. Lachend vroeg ik de omstanders me niet aan het lachen te maken. Gouden moment!! Met een redelijk volle emmer ben ik bij het huis aangekomen. De tweede keer dat we naar de waterpomp gingen, had ik het idee dat ik wel klaar was voor een jerry can. Hoewel zwaarder en redelijk wiebelig als je doorloopt, draagt een jerry can fijner op je hoofd dan een emmer (met twee cirkelvormige randjes in de bodem). Sinds die tweede keer zijn we niet meer naar de pomp geweest. Het heeft de afgelopen week een aantal keer flink geregend, zodat we onze watervoorraad met regenwater aan konden vullen.
Ik zou zo veel kleine dingen willen beschrijven, maar moet dat eigenlijk meteen doen op het moment dat ik ze zie omdat ik ze anders vergeet: de weefgetouwen met lange draden langs de kant van de weg, het droog vegen van de badkamer met een bosje gedroogd gras (of wat het ook is), het waterflesje zonder bovenkant dat aan een draadje in de badkamer hangt als houder voor tandenborstel, tandpasta en alles wat je verder in de badkamer bij de hand wilt hebben, een man met een geit op de motor, het gasfornuis waarvan alle pitten maar één (de hoogste) stand hebben, de hondepoten inclusief vacht en nagels die voor het kantoor verkocht werden en de mooie sterrenhemel.
Vorige week naar de kindergroep geweest. Leuk en interessant! Terwijl de ouders met hun kinderen langzaam binnenkwamen heb ik met een aantal kinderen op een mat gespeeld. De leeftijden en beperkingen van de kinderen lopen flink uiteen. De groep begon met een introductierondje, een samenvatting van de informatie van de vorige keer en een paar liedjes/bewegingsspelletjes. Toen me gevraagd werd of ik ook een liedje kon zingen heb ik met de hele groep ‘hoofd, schouders, knie en teen’ gedaan (en dan is het natuurlijk leuk om na de langzame variant ook de snelle te doen!). Ik weet nog niet goed hoe ik mijn werk hier vorm moet gaan geven, maar heb al wel allerlei ideeën. Het is in ieder geval een baan waarin ik mijn fysiotherapie- en onderwijservaring goed kan combineren!
Afgelopen week had ik een aantal werkzaamheden buiten kantoor. Dinsdag was ik bij een hoortesttraining voor leerkrachten. Donderdag ben ik met een collega meegegaan voor observaties in een aantal klassen van een basisschool in Jirapa en vandaag ben ik met Alice naar twee scholen geweest om te zien hoe het met de hoortesten gaat. Het is fijn om praktisch bezig te zijn, naar de scholen te gaan en kinderen te zien! Ik heb genoten van vandaag. De motorrit naar de scholen was prachtig: mooie wolkenlucht en groene omgeving. Het rondlopen op de scholen is leuk, want je bent toch altijd een bezienswaardigheid. Op beide scholen kregen we een lunch aangeboden (lekker met de rechter hand genuttigd) en daarna met de head teacher ergens pito gedronken. De pito was deze keer zoeter van smaak en minder sterk (voor een aantal mensen onder jullie: het deed me denken aan warme appeldrank, maar dan koud). Inmiddels lukt het me aardig om een aangename hoeveelheid pito in mijn kalebas te krijgen.
Morgen (= zaterdag) ga ik naar een meeting van de Associatie voor mensen met een beperking. De rest van het weekend lekker potteren (to potter= rommelen). Als het goed is, wordt er maandag een kledingkast voor me gebracht en kan ik mijn koffers uitpakken.
En tot slot nog dit: er staan nieuwe foto’s op mijn weblog!