Hoogtepunt van de week

Het hoogtepunt van deze week was zondermeer de begrafenis waar ik vrijdag naartoe ben geweest. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Voordat de overledene naar zijn eigen huis werd gebracht, was er gelegenheid om afscheid te nemen in Jirapa (bij het huis van één van zijn kinderen). Zodra de pick up met kist aan kwam rijden begon de wachtende menigte luid te jammeren. De kist werd geopend en iedereen kon een blik in de kist werpen. Vervolgens werd de kist gesloten en weer in de laadbak van de pick up gezet….op naar het huis van de overledene in een dorp buiten Jirapa. Bij het huis liepen jammerende mensen heen en weer. Na een tijdje werden er geweerschoten gelost en werd het lijk naar buiten gebracht en op een mat gelegd. Van de mat werd de man weer opgetild en in een stoel gezet. Mensen kwamen naar de stoel om te rouwen en muntjes naar de overledene te gooien (geen idee of daar nog een diepere betekenis achter zit, maar het is in ieder geval een financiële bijdrage voor de nabestaanden). Van de stoel weer in de kist en met de pick up naar een nabijgelegen school voor de ‘staging’. Op wat je het schoolplein zou kunnen noemen was een podium (met overkapping en een stuk boven de grond) gebouwd. Daar werd de overledene weer in een stoel gezet (muts op en stok in de hand) om daar te blijven tot de begrafenis de volgende dag. Gedurende die tijd blijven er mensen bij het podium om te rouwen en pito te drinken. Voor mij was het gesleep met het lijk het meest opzienbarende. Ondenkbaar voor ons; zoals het cremeren van een overledene voor de mensen hier ondenkbaar is.
Ook afgelopen week naar een aantal scholen geweest om te zien hoe het met de hoor screening gaat. En dan zit ik daar in een lokaal of onder een boom waar biggetjes rondscharrelen en dan ben ik me zeer bewust van hoe bijzonder het is om hier te zijn!!
Inmiddels ben ik in het bezit van een kledingkast. Mijn koffer en tas zijn echter nog niet helemaal uitgepakt. Daar zijn verschillende redenen voor: geen zin, eerst géén en daarna niet genoeg hangertjes, nog geen mandjes voor de kleine losse spullen, liever naar een spot voor bier (en dan is de dag al ver voorbij). Dat brengt me op het onderwerp ‘tijd’. Ik ben nu vijf weken in Ghana. Het voelt als langer aan. Nog maar zo kort en toch al zo lang; tijd is een raar fenomeen. De tijd gaat hier, net als in Nederland, snel voorbij als ik denk in dagen of weken. De dag zelf heeft veel meer traagheid in de vorm van wachten (op wie of wat dan ook), je loom voelen en op je gemak een klusje doen (zoals afval verbranden of kleding wassen; met de hand, want er is geen wasmachine). Je past je tempo vanzelf aan. Je moet wel bij deze temperatuur. Geen idee hoe warm het precies is. Het zal ergens in de 30 graden zijn. Regelmatig hoor ik ons dak van golfplaten tikken als een opwarmend strijkijzer.
Ik heb geen huisadres, maar de postbus van mijn werkgever (GES) is als postadres te gebruiken:
Anita van Maastricht
P.O. Box 14, GES
Jirapa, Upper West Region
Ghana
West Africa

Ook deze week weer nieuwe foto’s!!