Jarig

Ik ben weer een jaar ouder en heb dat met een Ghanees tintje gevierd. De dag begon met felicitaties van Alice, Ellie en Monique (een Nederlandse short term volunteer die sinds een week in Jirapa is). ’s Morgens ben ik met mijn Ghanese collega, mr. Kaaratore, op huisbezoek geweest bij een kind dat ook naar de kindergroep komt. Mijn eerste huisbezoek! We hebben op de binnenplaats bij het huis een aantal zaken besproken. Het is goed en noodzakelijk om deze huisbezoeken met een Ghanese collega uit te voeren. Mijn Dagaare is nog lang niet voldoende om zulke gesprekken te voeren en met Engels kom je niet ver.
De lunch samen met de al eerder genoemde mensen genuttigd en daarna de middag op kantoor gewerkt. Toen ik thuiskwam, rook ik bij de voordeur al een lekkere baklucht. Alice had een cake voor me gebakken en er stond een fles wijn voor me klaar. Van Monique kreeg ik een kaart, bosje bloemen en een Volkskrant Magazine. En toen was het tijd voor pito…..en het Ghanese tintje!! Het is namelijk gebruikelijk om de jarige met drank te overgieten (= ponding). Ik wist dit en kon dus wat voorzorgsmaatregelen treffen (= andere kleding aandoen). Het duurde vrij lang voordat er iets gebeurde; ik dacht zelfs even er genadig van af te komen. Toen Paul naast me kwam zitten, kreeg ik echter argwaan. En terecht! Uiteindelijk ben ik drijfnat van de pito achterop de motor naar huis gegaan. Thuis meteen gedoucht en mijn kleren gewassen.
Op donderdag kreeg ik nog een verjaardagscadeau van mr. Kaaratore: een levende kip!! Hij had dat op woensdag al aangekondigd, dus het was geen complete verrassing. Hij vertelde me ook waar ik het beest kon laten slachten, plukken, ontdoen van ingewanden en roosteren. Handig om te weten, want wat moet je anders met zo’n ding. Na een ochtend ondersteboven aan het stuur van een motor gehangen te hebben, mocht de kip ’s middags in mijn fietsmand mee naar de slager. Voor de zekerheid heeft een collega de vleugels bijelkaar gebonden om te voorkomen dat de kip uit het mandje zou vliegen. Zonder problemen bij de slager aangekomen, de kip ingeleverd en nog even gekeken hoe haar keel doorgesneden werd. Ik had helaas geen fototoestel bij me, dus van de levende kip zijn geen beelden. Een paar uur later ben ik mijn kip op gaan halen. Het geheel nog even in stukken laten hakken en daarna, opnieuw met de kip in mijn fietsmand, naar huis gereden. Bij het avondeten wilde ik een aantal stukken kip op een bord leggen en kwam er toen, met lichte schrik, achter dat de kop van de kip ook in het zakje zat. En daar is dan weer wel een foto van! Overigens smaakte het dier prima. Over de kop kan ik niets zeggen, want die is naar de hond gegaan.