Tijd en Taal

Ik denk dat tijd het best te omschrijven is als een periode waarin ‘iets’ gebeurt. En als dat ‘iets’ voorbij is, is het weer tijd voor iets anders. Als je zo denkt, krijgt ‘wachten’ een hele andere betekenis. Zo stond (= ‘iets’) ik afgelopen zaterdag om 4.00 uur (ja, ’s morgens!) op het busstation in Tamale om uiteindelijk om 6.30 uur de bus (van 5.00 uur) naar Wa te nemen. Je zou het wachten kunnen noemen, maar zo voelde het niet. Toen de bus kwam, was het staan op het station voorbij. Op het horloge van mijn buurman zag ik tot mijn verrassing dat het staan op het station 2,5 uur geduurd had…………..en toen was het weer tijd voor iets anders. Ik reis graag in Ghana. Hoewel niet comfortabel zit ik met een tevreden gevoel tussen de Ghanezen (op elkaar gepakt, zwetend en knikkebollend) in een tro tro of bus. Een aantal weken geleden ben ik voor mijn werk een dag naar Wa geweest. Op de terugweg naar Jirapa was er een probleem met de tro tro. Ik heb op mijn gemak naast de tro tro gestaan (genietend van de mooie sterrenhemel en een banaan die ik van een medepassagier kreeg) terwijl de chauffeur probeerde het probleem te verhelpen en een andere medepassagier naast me religieuze liedjes mee stond te zingen. En na een tijdje (zo ongeveer 45 minuten) kon de reis vervolgd worden.
Sinds de komst van Monique (short term volunteer) spreek ik regelmatig Nederlands. Na 6 weken alleen maar Engels en een beetje Dagaare, was het even vreemd om weer Nederlands te spreken. Ook mijn gebarentaal heb ik een aantal keer kunnen gebruiken. Af en toe kom ik iemand tegen die ik ontmoet heb op een bijeenkomst van de associatie van mensen met een beperking. In Ghana worden de Britse en Amerikaanse gebarentaal gebruikt. Het is leuk om de gebaren te vergelijken (soms bijna hetzelfde, soms heel verschillend) en als we er niet uitkomen kan vingerspellen uitkomst bieden. De letters zijn op een paar uitzonderingen na hetzelfde.
Eind oktober heb ik mijn JIM (= Joint Introductory Meeting) gehad. Alle VSO’ers krijgen 6 – 8 weken na aankomst in het land van uitzending een JIM. Voor deze meeting moest ik zelf mensen uitnodigen die voor mijn werk belangrijk (kunnen) zijn. Met elkaar hebben we naar mijn placement doelen gekeken en daar waar nodig veranderingen aangebracht. Met de verkregen informatie moet nu een werkplan voor de duur van mijn placement opgesteld worden. Aan het plan moet nog gewerkt worden, maar de JIM was in ieder geval goed.
Het weekend na mijn JIM had ik een Halloween party in Tumu (bij een andere VSO’er uit Engeland). Erg angstaanjagend zag ik er als giraf (handig die Dip of Dap zonneklep!) niet uit, maar gelukkig maakten de Denen een hoop goed. In de aanloop naar het feestje een aantal films gekeken (The Mummy en The Mummy Returns) en watermeloenen uitgesneden. ’s Avonds allerlei Halloween spelletjes gedaan waaronder de skeletvariant van Ezeltje Prik waarbij de schedel het equivalent van de staart was. Op zondag ben ik van Tumu naar Tamale gereisd voor mijn motortraining. Na twee maanden niet gereden te hebben, zat ik op maandag (eindelijk) weer op een motor. De eerste ochtend hebben we op een veld geoefend en daarna zijn we zelf op de motor de omgeving en stad ingegaan. Ik kon het rijden snel oppakken en zat zelfs zekerder op de motor dan in Nederland. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik hier een lichtere motor rijd (125 cc in plaats van 650 cc). Ik heb erg genoten van het rijden door een prachtige omgeving: groen landschap, rode (zand)wegen en kleine dorpjes. De hele week voelde aan als een vakantie. De motor die ik tijdens de training gebruikte, is ook de motor die ik gisteren in Jirapa gekregen heb.
Ik wil via deze weg graag iedereen bedanken voor de reacties op mijn blogverhalen!! De dagen na het plaatsen van een nieuw verhaal open ik verwachtingsvol mijn e-mail (waar de blogreacties op binnenkomen) en lees met veel plezier de reacties. Naar aanleiding van die reacties wil ik nog wat toevoegen aan mijn begrafenisverhaal. Ik ben niet zo maar naar een willekeurige begrafenis gegaan. Het was de begrafenis van de vader van een collega en het hele kantoor was uitgenodigd om te komen. Begrafenissen zijn hier erg belangrijk en het zijn er veel, want er is altijd wel iemand die je (direct of via via) kent die overleden is of waarvan een familielid overleden is.
Een week na mijn verjaardagskip zat ik weer op de fiets met een ander beest (een parelhoen). Ellie had hem van een collega gekregen, maar was zelf niet op kantoor toen de collega er mee aan kwam zetten. Ik heb het dier in ontvangst genomen en ’s middags naar de bekende slachtplek gebracht. Afgelopen week heb ik voor het eerst een stukje hond gegeten. Smaakte best goed!
Tot slot nog wat losse onderwerpen waar niet goed een verhaal van te maken is, maar die wel aardig zijn om te vermelden: de tuin is kaal nu de maïs geoogst is, de varkens mogen weer loslopen (volgens mij omdat de oogsttijd bijna voorbij is; geiten, schapen, kippen en honden liepen altijd al los), langzaamaan gaan we richting de tijd waarin de nachten en vroege ochtenden koel zijn (klinkt als muziek in mijn oren!) en er veel stof in de lucht zit (en daarna, in februari/maart/april, wordt het pas echt warm), ik eet hier erg veel (volgens mij heeft je lichaam veel energie nodig om de warmte het hoofd te bieden) en geniet van het lokale eten, de weekenden bestaan over het algemeen uit pyjamadagen (wat inhoudt dat ik me pas ergens in de loop van de middag was en aankleed) en heel veel aanrommelen.
Wat een leven!!