Feestdagen

Allereerst Yuongpaalaa (= gelukkig nieuwjaar) voor iedereen!!
De feestdagen waren erg gezellig. Op dinsdag (24 december) zijn we eind van de middag de Kerstavond begonnen met een maaltijd volgens Chinese traditie. Ellies moeder is van Chinese komaf en bij haar thuis eten ze altijd dumplings met Kerst. Na de maaltijd zijn we met wat (lokale) vrienden iets gaan drinken. Eén van hen had er een candlelight sitting van gemaakt. Daarna met z’n allen naar de Kerstnachtmis (zou om 22.00 beginnen, maar dat werd natuurlijk wat later). Het was een gezellige boel: veel muziek, zingen en dansen. Alles in Dagaare, dus meezingen of iets begrijpen van de preek zat er niet in. Na de mis nog een biertje gedronken en wat kerstliedjes gezongen (ik in het Nederlands, de rest in het Engels) onder een prachtige sterrenhemel. Eerste kerstdag bestond uit koken, eten, koken, eten, film kijken, toetje eten en spelletjes doen. Ongelooflijk wat er allemaal klaargemaakt is (o.a. chocolade pudding, mashed potatoes en yam, groenten, bruchetta en zelfgebakken brood). Ik was blij dat ik vooral “aan kon haken” (veel hand en spandiensten, schoonmaak/snijwerk). De bruchetta was overigens wel geheel van mij. Tweede kerstdag waren we uitgenodigd voor een lunch met Paul (vriend van ons) en zijn familie. Behalve rijst werd er tijdens die lunch ook Anita’s chicken geserveerd. Voordat ik voor de eerste keer hond at, heb ik eens gezegd: “Als je me ooit hond te eten geeft, zeg dan niet dat het hond is maar kip”. Onder het mom ‘wat niet weet wat niet deert’. Inmiddels is Anita’s chicken een begrip geworden en deert het eten ervan me geenszins. De stukjes vlees smaken goed en doen niet aan hond denken. Ik moet wel toegeven dat het vreemd blijft wanneer er in plaats van een stukje vlees een stuk poot (met nagels) op een bord ligt. Aan zo’n “kippenpoot” heb ik me nog niet gewaagd. Na de lunch bij thuiskomst tafels en stoelen buiten gezet en begonnen aan een avond vol spelletjes. Vrijdag lekker aangerommeld: restjes gegeten, 2 films gekeken en ’s avonds pito gedronken met als snack stukjes koeienhuid (ook best aardig).
Op zaterdag 28 december ben ik naar een bruiloft geweest. De zoon van een collega trouwde en het hele kantoor was uitgenodigd. Ik dacht alleen naar de kerkdienst te gaan, maar dat liep anders. Als je het huwelijk goed wilt vieren met het bruidspaar dan ga je op z’n minst mee om iets te eten en drinken. Ik was om 10.00 uur bij de kerk en uiteindelijk ging ik om 16.00 uur naar huis. En dat was geen straf! Ook nu weer een kerkdienst met veel zingen en dansen. De dienst was zowel in Dagaare als Engels, dus deze keer was het wél te volgen voor mij. Na de dienst met z’n allen naar een ruimte waar op een podium een lange tafel stond en voor het podium rijen met stoelen. De lange tafel was voor het bruidspaar en een stuk of zeven belangrijke gasten (niet per se vrienden of familie van het bruidspaar). Ook rondom het gebouw waren stoelen neergezet voor gasten en er speelde een band. Niet dat er veel gedanst werd, want eerst moest er iets gedronken worden en daarna werd het eten geserveerd. En dat duurde vrij lang met zoveel gasten. Al die tijd zat het bruidspaar op het podium en voor zover ik kon zien, was het daar niet echt lachen, gieren, brullen. Na het eten kwam het bruidspaar voor het podium zitten en was er gelegenheid om te feliciteren en te doneren (in een grote doos). Deze donatie was voor het bruidspaar zelf. De donatie die daarna volgde (en die met naam en hoogte van het gedoneerde bedrag in een boek werd vastgelegd) was bedoeld om tegemoet te komen in de kosten van de trouwdag. Na het doneren ging iedereen weer terug naar de stoelen om het aansnijden van de trouwcake te zien en cake te eten. Tegen de tijd dat ik wegging stond er ‘mengen onder de gasten’ (voor het bruidspaar) en ‘dansen’ op het programma.
Op zondag 29 december ben ik aan mijn reis naar Tamale begonnen. Eerst naar Wa en daar overnacht, zodat ik op maandag ochtend om 5.30 uur de tro tro naar Tamale kon nemen. Oudjaarsdag samen met Ciara boodschappen gedaan en het eten en drinken voor het feest bij Stephanie bereid. Beiden zijn VSO’ers die tegelijk met mij in Ghana aangekomen zijn en waarmee ik de eerste week in Accra doorgebracht heb. Het feest begon om 19.00 uur en rond 22.00 uur waren de meeste gasten (vrienden en collega’s van Stephanie) vertrokken. Het is hier nl. gebruikelijk om op
Oudjaarsavond naar de kerk te gaan en daar tot (ver) na 24.00 uur te blijven. We bleven met een groepje van zes mensen over. Na middernacht nog even naar buiten geweest om naar (een klein beetje) vuurwerk te kijken. De dagen daarna gelezen, naar het VSO kantoor geweest om nieuwe malariapillen te halen (voor de tweede helft van het jaar) en gezellig gedaan met Stephanie en de twee vrienden die bij haar op bezoek kwamen. Op vrijdag 3 januari stond ik, zoals na de motortraining in november, om 4.00 uur op het busstation om de bus naar Wa te nemen. Ergens in de middag kwam ik in Jirapa aan. De terugweg naar huis (te voet) nam geruime tijd in beslag, omdat ik hier en daar gelukkig nieuwjaar ging wensen en wat te drinken kreeg aangeboden.

De eerste werkweek in januari een paar leuke en bijzondere dagen gehad. Ik ben toen voor het eerst alleen op de motor naar een aantal scholen geweest (om brieven af te geven). Genoten van het rijden (asfalt en dirt roads) en de vriendelijke gesprekjes met de mensen op school. Ik probeer zoveel als ik kan in Dagaare te communiceren (dat is niet veel, maar ik ken een paar handige zinnetjes) en dat wordt erg gewaardeerd. Verder wordt er regelmatig gelachen tijdens dit soort gesprekjes. Dat geldt eigenlijk voor alle gesprekken (bij de waterpomp, bij het boodschappen doen, op kantoor enz.). Diezelfde week ben ik ook een ochtend met mijn directe collega op stap geweest. Samen op zijn motor naar verschillende scholen (nog meer brieven afgeven). Dit is voor mij een goede manier om mijn weg in Jirapa District te leren vinden. Onderweg vertelde mijn collega het één en ander over de omgeving, hebben we iets gedronken (bier bij gebrek aan frisdrank) en heb ik even staan kijken bij het slachten van een koe (stadium: verwijderen van de ingewanden).
Ik heb het erg naar mijn zin, geniet van alles en voel me hier thuis. Vorige week ben ik een hele dag op de afdeling fysiotherapie van het ziekenhuis geweest. Er kwam een orthopeed en een aantal kinderen van de kindergroep werd door hem gezien. Ik was daar om administratieve redenen bij. Ook dat was een bijzondere dag. Ik voelde me deel van het team en volledig op mijn gemak. Samen met de orthopeed, zijn assistent en drie fysiotherapeuten rond een uur of 17.00 gegeten. Daarna nog een poos gewerkt en na afloop met elkaar een biertje gedronken. De dag erna met mijn directe collega, de eye en de ear nurse naar een centraal punt in twee Circuits geweest (Jirapa District bestaat uit acht Circuits). Daar werden kinderen die na de hoor- en visusscreening doorverwezen waren naar een specialist onderzocht en indien nodig voor verdere behandeling doorverwezen naar het ziekenhuis.
Afgelopen zaterdag weer een bijeenkomst van de kindergroep gehad en deze keer ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ in Dagaare gezongen:
Zu, bangmama, dumo, bebjee, dumo, bebjee,
Tobo, nimie, nyobogri,
Zu, bangmama, dumo, bebjee, dumo, bebjee.
(N.B. sommige woorden zijn geschreven zoals ze uitgesproken worden).
Ik had een tijdje geleden op kantoor gevraagd wat de vertaling van het liedje was. Hilariteit alom; zowel op kantoor (er moest natuurlijk geoefend worden) als tijdens de bijeenkomst van de kindergroep.
Vorige week ook een tweedaagse meeting met andere VSO’ers gehad, maar daarover de volgende keer meer.